Blog #8

Inmiddels zijn we terug van vakantie, we hebben echt genoten van elkaar, gegeten, gevlogen in een ultra light vliegtuigje (gaaf! maar doe ik noooooit meer), heel veel gelachen met af en toe een downtje. Die downtjes kunnen elk moment opkomen en zien we niet aankomen.

Zo zitten we lekker op de veranda van onze caravan, ik in het zonnetje met m’n e-reader en Jan in de schaduw met muziek op z’n hoofd (heel typerend voor ons 😊). Jan wil mij mee laten genieten en zet de koptelefoon op mijn hoofd. De muziek van één van onze favoriete bands 3 Doors Down komt binnen en ik begin eerst een beetje verdrietig te worden, bij het volgende nummer stromen de tranen over mijn wangen. Verbaasd vraagt Jan waarom ik huil. Ik loop de caravan in want ja, zo’n vertoning doe je niet buiten waar iedereen lekker voor z’n hut zit en met horten en stoten vertel ik hem dat ik het idee hartverscheurend vind dat er een tijd komt dat hij al die muziek die we samen zo tof vinden (we zijn dol op concerten) alleen moet luisteren. Zoals altijd troost hij me en zegt dat ik me daar helemaal niet druk over moet maken en dat dat misschien nog wel een hele tijd gaat duren. En zo is het ook.

En plotseling tijdens het eten overvalt me ook het gevoel dat ik dit soort vakanties zo ga missen maar dan zegt Jan dat we ons gewoon aan gaan passen en dan nog best veel kunnen doen. Cruisen bijvoorbeeld! En dat we samen 4 handen hebben en 4 benen hebben en als er wat uitvalt, er dus genoeg overblijven om te functioneren. Ik kan echt m’n anderhalve hand dichtknijpen met hem.

Op de terugweg hebben we een hotel geboekt in Metz, lekker relaxed in 2 dagen terug. Het is op dat moment 40 graden dus een prima reisdag. Bij het inchecken zegt de dame aan de balie dat het restaurant nog niet klaar is (gloednieuw hotel) maar dat we aan de overkant bij het Ibis hotel met korting kunnen eten. We kijken naar buiten en zien tot onze verbazing op dat moment 3 oude mannetjes de 4-baans weg oversteken. Even kijken we elkaar aan maar gaan verder met inchecken en vervolgens naar onze kamer om ons op te frissen voor het diner. Ik zetel me in m’n buggy en Jan rijdt me naar buiten om naar het aan de overkant gelegen hotel te gaan. We kijken links, we kijken rechts en zoeken naar een pad, een brug, een tunnel… Nu begrijpen we die 3 oude mannen. We schieten in de lach, wachten nog even tot een vrachtwagen voorbij is en dan trekt Jan een sprintje om ons veilig naar een koud biertje te brengen. Hilarisch!

Eenmaal terug in Almere is het één groot feest. Zaterdag middag word ik verwend door 8 buurvrouwen met een royal high tea, meer prosecco dan tea maar wat een liefde. Zo fijn te weten deze meiden om me heen te hebben als het nodig is.

En ’s-avonds het grote tuinfeest bij mijn zus en zwager die dit jaar beiden 50 worden, supergezellig en ook zoveel lieve mensen. Ik heb zelfs nog gedanst met zus! Maandag na het feest zitten Jan en ik te lunchen bij mijn moeder en dan komt Martine opeens binnen. “Ik kom even wat overhandigen aan je!” Ze geeft me een dikke enveloppe. “Iedereen op het feest heeft een bijdrage voor jou gedaan zodat je wat leuks kan doen!” En weer stromen de tranen over mijn wangen omdat ik het zo ongelooflijk vind wat mensen voor me doen. Ik kan niet iedereen persoonlijk bedanken dus ik hoop jullie via deze weg te bereiken. Lieverds, BEDANKT!!

Eigenlijk laat ik daar de meeste tranen nog van lopen, van alle lieve dingen die me nog steeds blijven verrassen.