Blog #24

De sonde zit er nu 3 weken in, het gaat goed en ik ben al 2 ½ kilo aangekomen! Terwijl iedereen in januari zijn best doet om de kerstkilo’s weer kwijt te raken en de sportscholen overvol zitten ben ik blij met deze behaalde winst. Ik keek erg uit naar het verwijderen van de hechtingen want die irriteerden me enorm maar dat bleek nog wel een dingetje. In Utrecht zeiden ze dat dat gewoon in Almere kon gebeuren dus kwam er vrijdag eind van de middag een lieve doktersassistente aan huis. Vol goede moed tilt ze mijn shirt op en zegt verbaasd: “Dit soort hechtingen heb ik nog nooit gezien, daar ga ik me niet aan wagen!” Haar moeder bleek ook al 30 jaar in het vak te zitten dus foto van mijn buik doorgestuurd en moeders zegt: “Die heb ik nog nooit gezien!” Foto doorgestuurd naar mijn huisarts die toevallig met collega’s zit te eten en het hele gezelschap zegt: “Dit kennen we niet!” De moed begint me een klein beetje in de schoenen te zakken.

Er wordt geadviseerd om naar de huisartsenpost van het ziekenhuis te bellen waar door een botte dame wordt gezegd dat als ze ze er in Utrecht in hebben gezet, ze ze er in Utrecht maar uit moeten halen. Bij Jan komt de stoom inmiddels uit zijn oren. Na nog wat heen en weer gebel komt er ’s-avonds laat zelfs nog een ambulance auto met huisarts die tot dezelfde conclusie komt als de anderen en besluit de dienstdoende MDL arts in Utrecht te bellen. Die zegt doodleuk dat de hechtingen er nog helemaal niet uit mogen (terwijl haar collega voor vandaag een afspraak hiervoor had gemaakt) en dan geven we het op. Het is laat, het gaat niet meer gebeuren, ik ben er klaar mee. Maandag rijden we toch naar Venray dus sjeesen we even langs Utrecht waar de hechtingen er in een minuut uit zijn.

Ja, Venray… daar werd door Gladys van den Munckhof een ALS Benefietgala georganiseerd ter ere van haar moeder die ook aan deze verschrikkelijke ziekte lijdt en waar Jan en ik voor uitgenodigd waren. Moeder, zus, kinderen en veel van onze vrienden wilden dit steunen dus verschenen we met 25 man allemaal in een Inchair t-shirt in de Schouwburg in Venray. We vielen wel op! Jan haalde wat drinken bij de bar toen iemand in onvervalst Limburgs tegen hem zei: “Hé, je hoort bij Anna!” Te leuk toch? Het werd een prachtige avond met mooie optredens en een lach en een traan, vooral bij mij dat laatste. Mijn moeder bleef me voorzien van zakdoeken, emotioneel incontinent noemde een vriend zichzelf laatst, nou, dat dus. En ik was niet de enige. In de bioscoop stoor ik me altijd aan de popcorn en lege flesjes op de grond, nu lagen er overal witte zakdoekjes. Gladys heeft het waanzinnige bedrag van € 47.513,- opgehaald voor de Stichting!

Mijn buurjongens hebben een even zo grote prestatie geleverd door op een zondag de 270 bestelde pannenkoeken te bakken waarmee ze nu al ruim € 700,- opgehaald hebben en onze voetbalclub daar zaterdag nog een loting aan verbindt. Dus heren en dames onderzoekers: pleaz gas op die lolly, we hebben een beetje haast (ik weet dat dit onredelijk klinkt en dat iedereen erop gebrand is dit op te lossen hoor). Dat komt ook omdat ik merk dat mijn rechterhand aangetast wordt, de hand die op alle manieren mijn lifeline is met de buitenwereld. Zonder die hand kan ik helemaal niets meer en daar raak ik een beetje van in paniek.