Ik was bang dat ik me zo “patiënterig” zou voelen schreef ik vorige keer, nou dat is nog een understatement! De dag van de opname ging prima hoor. Samen met zus ging ik met m’n rolkoffertje richting Utrecht. Ik beeldde mezelf in dat we samen op een korte vakantie gingen want dat is leuker. Op de afdeling aangekomen werden we meteen aangesproken door het plaatsvervangend afdelingshoofd met de vrolijke woorden: “Mevrouw de Leeuw! Ja ik herken u van de leuke foto in het dossier en u lijkt er nog steeds op!” We werden begeleid naar een kamer met 2 bedden. We vroegen meteen of er nog iemand zou komen waarop gelukkig werd geantwoord dat ik lekker alleen zou liggen. Dat versterkte mijn gevoel van een weekendje weg, tot we naar buiten keken. “Waar is nou mijn uitzicht op zee?” vroeg ik? Die moest ik er dan ook maar bij fantaseren. Vervolgens begon er een middag van vragenlijsten, gesprekken, bloedprikken, infuus aanleggen en dat soort dingen. Vragen als: Er is altijd een hele kleine kans dat er wat misgaat, wilt u dan…? Daar kon ik duidelijk in zijn. Nee, geen reanimatie en nee, geen beademing waar ik nooit meer af kom. Zo, ook weer geregeld.
Eind van de middag schuift mijn moeder ook gezellig aan, vlak daarna Jan en ’s-avonds Max en Isa. Als iedereen vertrokken is vraag ik aan Jan of hij me in bed wil helpen want ik kan moeilijk wennen aan al die vreemde mensen die je met alle liefde met dat soort dingen helpen.
De volgende ochtend ben ik om 8.00 uur als eerste aan de beurt en om 7.30 uur komen moeder en zus binnen lopen want die blijven tot de laatste deur voor de o.k. bij me. Met Jan heb ik afgesproken dat hij later komt omdat er thuis ook nog wat afspraken staan. De ingreep onder plaatselijke verdoving viel me mee en binnen een uur werd ik weer naar buiten gereden. Eén lelijke slang in m’n maag verder.
Toen de verdoving was uitgewerkt begon de ellende. Ik heb die middag en nacht en de dagen erna een pijn gehad! Niet te doen. Denk je als je bent bevallen van een tweeling kun je alles, nou nee. Eigenlijk best logisch want ze snijden dwars door je buikspieren heen, plaatsen er van alles wat er niet hoort en hechten de boel weer lekker strak aan elkaar. ’s-Avonds morfine gekregen maar daar werd ik kotsmisselijk van. Wel alle complimenten voor de verpleegafdeling Neurologie, wat een lieve mensen allemaal die er alles aan gedaan hebben om het zo comfortabel mogelijk voor mij te maken. Na 6 dagen en een acupunctuurbehandeling begon het draaglijk te worden. Ondertussen is het toedienen van de sondevoeding wel begonnen en dat gaat goed. Ik voel me net een kerstkalkoen die volgestopt wordt, dit weekend maar eens wegen of het effect al zichtbaar is. Wat me echt opvalt is dat ik normaal eten nu zo lekker vindt ruiken dat ik van alles gewoon een hapje neem voor de smaak terwijl de calorieën op een andere manier naar binnen stromen.
Ik lees nog eens de reacties door op de lancering van mijn t-shirt lijn en lees daar mooie dingen die me sterken op momenten dat ik mezelf even niet zo sterk voel en in één van de mooiste lees ik: Dat is pas kracht! Ik realiseer me dat ik mijn fysieke kracht aan het omzetten ben in een andere soort, en dat is mooi.
Lieve Anna, wat een kanjer ben jij, watceen powervrouw! Zo mooi verwoord!! ❤️
Lieve Anna, wat fijn, om weer wat van je te vernemen! Heftig hoor, maar echt respect voor jou en je familie! En wat een mooie foto van jou en je moeder samen! 2 prachtige Diva’s!
En girlspower! Xxx
Lieve Anna, weer een verslag waar de Kracht van jou en je familie uit komt.
Sterkte, ik hoop dat je een paar pond/kilo er bij krijgt door de voeding.
Liefs uit Amstelveen
Lieve Anna, wat een kanjer ben je toch! Hoe jij toch een manier weet te vinden om met alles wat je overkomt, hoe moeilijk ook, om te gaan… en dan nog met een positiviteit waar je U tegen zegt! Diep respect daarvoor hoor 👌 Nu weer in het ziekenhuis, met je uitzicht op zee 😂. Je bent sws je roeping misgelopen hoor: je omschrijft alles zo goed en gewoon zoals het is, maar met een mega humor!
Voor nu wens ik je heel veel sterkte en dat je snel van je operatie herstelt. Ook liefs aan Jan en Isa en Max 😘💐 Joke en Frans
Lieve Anna,
Kippenvel en weet niet wat te zeggen. Hoe sterk en positief je ook overkomt, het is vreselijk kut.
Ik stuur je alleen maar een dikke knuffel, lieve Anna
Ach meid, je uitzicht op zee … die ziet er de volgende keer heel anders uit hoop ik!
Sterkte met alles Anna. Ik vind je dapper en stoer en ik HOU van je humor, wetende dat het echt heel kut is wat je meemaakt allemaal. Hang in there 💋
Hola guapa! Qué historia. He leído todo y te seguiré leyendo. Te deseo todo lo mejor! Un abrazo de Karin y Luís.
Lieve Luis,
Heel erg bedankt dat je meeleest! Dikke knuffel voor jullie terug! 🤗😘
Jij hebt een vakantie met zeezicht tegoed hoor! 🎉
Blij voor je dat de ergste pijn van de plaatsing achter de rug is. Lekker rustig bijkomen maar 😘
Hallo Anna, wat een pech dat je zoveel pijn hebt gehad bij het zetten van de Pegsonde. Sterk te en het komt allemaal goed, blijven draaien en dompelen dat helpt, wel pas na de controle. Succes
Lieve Anna wat mooi geschreven weer. En inderdaad als lichamelijke kracht niet meer lukt zal het omgezet worden in geestelijke kracht. En die heb je.
Misschien krijg je met sondevoeding iets meer kilo’s en dus ook iets meer reserves. Ik denk aan je hoor. Dikke knuffel!
Marjolijn
Heftig verhaal, je hebt er flink van moeten lusten zo te lezen. Hopelijk heb je gauw je energie weer een beetje op peil zodat je ook weer andere dingen kunt doen,
groetjes Mien
Respect voor je doorzettingsvermogen! Powervrouw.
Groetjes Daniëlle (meelezer vanaf t begin)
Dank voor het lezen! x
Lieve Anna,
Wat ben je sterk zeg. Respect voor jou xxx
Liefs een oud vriendinnetje
Lieve Anna,
Wat ben jij een sterke vrouw en moedig!!!! Dikke knuffel van ons 💋💋💋 oow ja ik vergeet dat je ook een mooie vrouw bent😁😋😁😋
Hoi Anne,
Wow, ik heb jouw blog in 1 keer door gelezen met een lach en een traan. Je bent echt een topper. Gelukkig heb jij ook veel lieve mensen om je heen. Mijn schoonzus heeft PSMA. Liefs Simone
Lieve Anna
Vandaag heb ik je moeder aan de telefoon gehad en gehoord van jouw nare situatie.
Ik zie je nog binnenkomen in ons hoekhuis van het Karveel. Ilse, onze dochter, net geboren, en onze zoon Rik, 2 jaar. Iedere dag wipte je wel even binnen, en met veel vrolijkheid, ik denk dat je toen een jaar of 17 was, hielp je ook een handje mee. Super gezellig. Nu ben je inmiddels 51, wij zijn 60 en Rik, Ilse, en Sander 35,33 en 31 jaar. Ook zijn er 5 kleinkinderen bij.
Chris en ik zijn erg verdrietig, door wat je mee maakt. Ik heb je blog gelezen. Ik wil jou en je familie heel veel sterkte wensen, ook namens Chris, Sander, Rik en Ilse.
Veel liefs van hier.
Lieve Anna, ik ken je niet persoonlijk maar je ouders wel. Ik ben een schoonzus van Lex en via jouw moeder werd ik op de hoogte gehouden van jouw situatie totdat ze zei dat ik je zelf kon volgen. Wij leven erg met je mee en vinden het vreselijk wat jij door moet maken maar jouw familie mag trots zijn op je hoe jij hiermee omgaat. Je bent een kanjer maar intussen ben jij wel degene die deze klote ziekte heeft. Ik blijf je volgen en wij wensen jou en iedereen om je heen die je lief is heeeel veel sterkte. We blijven intussen bidden en duimen dat het toch wat beter mag gaan met je, zeker met je rechterhand. Veel lieve groetjes van Guus en Ineke Jautze
Wow! Nog altijd vol positiveit zoals ik je ken vanuit de Spaanse lessen tijd! Altijd met een lach! Je bent en blijft een kanjer! 😘