Blog #2

We rijden onze straat in en met trillende benen lopen we ons huis binnen. “Max, Isa, komen jullie even beneden?”. Ze komen meteen en zien direct aan ons dat het niet goed is. We vertellen wat zich zojuist heeft afgespeeld in het AMC en het verdriet is hartverscheurend. Na korte tijd slaat Max zijn sterke armen om me heen en zegt: “Ik zorg dat alles hier goed komt mam.” Onze grote zoon. Dan wordt er op het raam geklopt en zie ik de gezichten van mijn zus en zwager voor het raam, ze zijn direct in de auto gesprongen en gekomen, ik vind het zo fijn om ze te zien.

We praten en huilen samen en dan rijst snel de vraag: “Hoe vertellen we dit mijn moeder?”. Sjoerd en Martine nemen de bijna onmenselijke taak op zich om straks naar haar toe te rijden om het haar te vertellen en wij gaan morgenochtend naar haar toe. Het is inmiddels 20.30 uur, het avondeten laten we vandaag voor wat het is. In de loop van de avond stuurt Isa mij berichtjes en filmpjes door van ALS patiënten die nog 10 of 12 jaar leven en daar ook nog levensvreugde uit weten te halen. Daarbij meldt ze dat ik natuurlijk ook nog zo lang ga leven en dat er dan ook vast inmiddels wel een medicijn gevonden is. Mini-me, positief! Ik ga hier voor nu heerlijk in mee.

Aan het eind van de avond zegt Jan: “Zullen we maar proberen te gaan slapen schat, we moeten wat”. Ja dat is waar, al hebben we allebei geen idee hoe. De paniek begint bij mij toe te slaan en Jan is gebroken. Normaal gesproken wil ik in ons grote bed lekker mijn ruimte hebben maar nu moet Jan me heel stevig vasthouden. Slapen doen we amper.

De volgende ochtend rijden we met z’n tweeën naar mijn moeder waar Sjoerd en Martine ook zijn. Het verdriet is te groot om te kunnen dragen voor ons allemaal maar we vallen terug in hoe mijn vader ons vlak voor zijn overlijden noemde: Zijn Harde Kern. We gaan dit samen doen, samen komen we hier doorheen en zoals altijd sterkt me dit.

Nadat m’n moeder heeft geprobeerd er wat soep bij ons naar binnen te krijgen (o ja, eten), gaan we naar huis waar ik besef dat ik niet weet hoe ik moet ademen, leven en ooit weer plezier in het leven ga krijgen. Het leven waar ik zoveeeeeeel van hield! Jan belt de huisarts om pillen te vragen om me rustig te krijgen.

Ik krijg Oxazepam voor overdag en Temazepam voor de nacht. De combinatie Oxazepam en rode wijn is fantastisch! Het interesseert me allemaal geen moer of het slecht is, het haalt de scherpe randjes eraf! Max en Jan zitten me uit te lachen omdat ik zit te spacen op de bank en het allemaal wel mee vind vallen.  De avonden erna hebben we veel aanloop van vrienden. Zaterdagavond komt de vaste vriendengroep schoorvoetend binnen want ja, wat treffen ze aan? Dankzij hun aanwezigheid, veel wijn, lekkere hapjes en oké, de pillen hebben we een prima avond met lachen en huilen. De volgende ochtend krijg ik van vriendin Monique dit appje: Lieve, lieve Anna, het beoogde ‘ziekenbezoek’ was uiteindelijk een klein feestje en dat kwam door JOU! Jij bent in staat om van alles een feestje te maken door je positiviteit. Go for it, girl!

Ik realiseer me dat ze gelijk heeft. En zo gaan we het doen, met z’n allen.