Vorige week woensdag zou de traplift geplaatst worden. Zou inderdaad, want we herinneren ons allemaal nog het boerenprotest waardoor half Nederland vast stond. Om half 12 kreeg Jan een belletje van de monteur dat hij volledig vast stond en niet kon komen. Kan beur’n denken we nog als sympathisanten van de boeren, als hij een dagje later komt strompel ik nog wel een keertje de trap op en af. Jan zou teruggebeld worden door de planning.
Een uurtje later krijgt Jan de mededeling dat de monteur over anderhalve week zou komen. Baf! Weg sympathie, weg begrip, hier kwam de Amsterdammer even naar boven: “De vertegenwoordiger die hier was heeft er om bekende redenen een spoedaanvraag van gemaakt, ik zat ernaast toen hij jullie belde. Meteen werd de afspraak voor 7 oktober gemaakt wat hij al laat vond. Op 4 oktober krijg ik een brief dat jullie 28 oktober komen wat na een belletje toch 16 oktober kon worden, en nu ga je me vertellen dat het toch eind oktober wordt?! Mijn vrouw flikkert van de trap af en die lift ligt in 54 onderdelen in m’n huiskamer, wat denk jezelf?” “Eh, nou, we hebben eerder geen monteur beschikbaar.” “Als hier morgen geen monteur is, ligt die lift morgen bij jou in kantoor. Voor mijn part laat je maar iemand anders een week wachten maar mijn vrouw heeft morgen een lift!
De volgende dag is dus de traplift geplaatst. Het is superfijn dat ik veilig en zonder gedoe de trap op en af kan maar het is wel weer een dingetje hoor. Het is gewoon een lelijk ding (ziekte ontsiert je lijf en je huis) en hij gaat zo langzaam (uiteraard gevraagd of ie opgevoerd kon worden maar sneller dan dit kon echt niet volgens de regeltjes) dat hij door de beweging die hij maakt direct doet denken aan de Droomvlucht van de Efteling. Vriendin Daniëlle komt vrijdag een proefrit maken en zegt meteen hetzelfde. Terwijl ze omhooggaat zet ik snel het Droomvlucht muziekje op en we vinden het hilarisch. De kinderen vinden het ook handig. Max ziet het voordeel als hij zijn benen nét iets te zwaar getraind heeft in de sportschool en Isa denkt er prima mee boven te komen als ze uit is geweest en een borrel op heeft. Jullie doen maar hoor, zo voel ik me minder de gehandicapte hier.
Mijn gezin maakt me sowieso nog steeds enorm aan het lachen. Max en Isa gaan voor me staan en doen wedstrijdje wie mij het eerst verstaat, ik perform een soort Hints en dan echt blij zijn als er één gewonnen heeft! En Jan zegt tegen de mensen in de volle wachtkamer van de fysio als hij met mij naar buiten komt: “Ze kwam hier gewoon lopend binnen hoor!” We hoorden de fysiotherapeut nog lachen toen we buiten stonden.
En dat is maar goed ook want verder voel ik me somberder deze week. Zou dat komen omdat ik van de huisarts de vraag/het advies kreeg om alvast een afspraak te maken met de scen arts die nodig is bij een eventuele euthanasie? Het antwoord is trouwens “Nee”. Komt het omdat ik over twee patiënten lees die na anderhalf jaar nog steeds kunnen praten en fietsen? Of is het omdat “mijn” acupuncturist 2 maanden weg is. Het zal wel een combinatie zijn van deze zaken plus het feit dat ik het echt zwaarder vind worden. Alles is een gevecht. Eten, afdrogen na het douchen, aankleden (probeer ’s een beha aan te trekken met één hand, dus dat), pillen slikken, het is gedoe. Zelfs slapen. Gemiddeld draait een mens 40x in zijn slaap. Ik doe dat blijkbaar niet meer automatisch want is zwaar. Op een gegeven moment word ik wakker omdat mijn lijf pijn doet, dan draai ik me op mijn zij wat me nu nog nét zelf lukt. Na een tijdje doet dat ook weer pijn dus hup, terug op mijn rug. Dat doe ik 3x per nacht dus je kunt je voorstellen dat ik als ik wakker word, ik nog stijver ben dan toen ik erin ging en ook echt pijn heb. Gedoe dus. Ik trek het wel redelijk maar ik heb gemerkt dat je niet moet vragen hoe het gaat, dat gaat even niet.
Dan moet je het echt hebben van de lieve kaarten, berichtjes, spreuken, bloemen en kadootjes die ik nog steeds een paar keer per week mag ontvangen, zelfs nog na 10 maanden. En een uitzonderlijk gebaar wat ons van de week overkwam. Donderdag ging ik voor de tweede keer naar Thermen la Mer voor een massage met zus en moeder, heerlijk! Alle drie genoten en voor we weg gaan krijgen we een glaasje water. Terwijl we zo zitten komt er een medewerkster naar ons toe met een brief en de mededeling dat de behandeling voor ons allemaal gisteravond betaald is door een heer die deze brief heeft achtergelaten. Verbouwereerd maken we de brief open en lezen mooie woorden, geschreven door een bevriende makelaar waar ik in mijn Almere tijd heel fijn mee gewerkt heb. We moeten alle drie huilen. Niet van verdriet maar om het moois wat me weer toe is gekomen.
❤❤❤
Een lach en een traan..❤❤
❤
Hee ,we hebben elkaar al een poos niet gezien Anna . Fijn om te kunnen lezen hoe je ervaring is en naast de gesprekken die ik met Martine heb te kunnen “leggen”. Ik lees je blog bijna binnen de minuut dat ik hem binnen krijg. Elke keer weer met verbazing en emoties over de veerkracht die je/jullie door situaties heen laveert. Life is an adventure… schreef een vriendin mij deze week. And Friends and Family are amazing schreef ik terug. Ik wens dat met de droomvlucht het leven redelijk gewichtloos verder mag voortbewegen.
Mooi gezegd lieve Daan, met die gedachte klim ik erop! x
Lieve Anna,
Het wapen van Zeeland laat een grote leeuw zien!!
Ken je het wapen?
( ik ben een Zeeuw)en jij ook zou ik bijna gaan denken. Bij het wapen hoort de kreet: “ ik worstel en kom boven”! Luctor et emergo!
Nu na de traplift, behoor je toch echt tot een Zeeuw!
Wat ben je sterk. Zo’n voorbeeld. Wat geef je een power aan anderen!!!
Liefs, tot snel❣️
Lieve Mayella,
Ik zou een trotse Zeeuw zijn maar dat ben ik niet. Ik ben in Rotterdam geboren (m’n enige grote minpunt volgens Jan :-)) dus ligt wel een beetje in de richting van het Zeeuwse land. Dankzij jullie allemaal om me heen blijf ik zolang mogelijk boven komen! Dank je wel en hoop dat jullie genoten hebben in Japan! x
Hoi Anna, ook ik verbaas me iedere keer weer over de (veer)kracht en humor van jou.
Zo mooi dat je zo’n warm liefdevol team van dierbaren om je heen hebt. “Koesteren”
Veel liefs xxxx
Dappere Anna,
Je kent mij niet en ik jou ook niet. ik was een soort van buurvrouw van Martine. (Een huis ertussen) . Vanaf het begin lees ik je blog. Elke blog die ik lees ontroert mij . Je schrijft gewoon zoals het is. Verdrietig maar meestal met humor en zelfspot. Het is een soort van dagboek waar wij allemaal in mee mogen lezen. Echt bijzonder. Dit wilde ik gewoon even kwijt . Sterkte 😙
Claudia
A picture’s worth a thousand words!! Haha…..die onderdelen…..ik zie ze zo door ramen vliegen …regelrecht het kantoor in!! ….ook een soort droomvlucht!! 😉 En dan die blik van het gewillige slachtoffer – zij die het aan durft …..de rollercoaster ride of your life!!1 Up up up and awaaaaaay!!!
Je hebt de perfecte plaatjes bij je verhaal gevonden! Zette mijn fantasie meteen in beweging.
Maar ik lees ook hoe verdomde lastig het is om steeds in te moeten leveren….grr! Zoo frustrerend en confronterend. Continue wordt je herinnerd aan dat suffe ‘ziek zijn’……dat is iets wat nooit went. Dan ben je een topper als je toch ook de humor blijft inzien van de taferelen die het oplevert. Chapeau!! Misschien wel wat wrang…maar toch!
En dan die bloody huisarts…..dat is een ding dat ik niet begrjip, hoe haalt hij of zij dat in haar of zijn hoofd om die vraag plompverloren op tafel te gooien! Jezus…echt!! Hoe bot! Waarschijnlijk goed bedoeld….maar ja, the road to hell is paved with good intentions! 😉 Ah ja, ondertussen heb je gelukkig ook weer super fijne verrassing als afsluitende gedachte voor ons ”lezers’. Dat is volgens mij een beetje hoe jij jezelf ook in balans houdt……echt een prestatie op zich….net zoiets onmogelijks als je b.h. met een hand vast krijgen!! Bijna impossible…maar je doet het wel ff…..inpsirerend mooi mens dat je bent! Keep on shining Anna, en weet …..miracles never cease!
Lieve Gaby,
Jouw reacties ontroeren mij altijd zo! En geven me power. Dank je wel x
Je bent echt een kanjer.
En het feit dat m’n neef jou zo gelukkig maakt, maakt mij ook weer blij.
Jullie zijn allemaal toppers.
If a birdy in da skaai
Drops a poopy in ur aai
Don’t ju worry, don’t ju kraai
Be very happi
Dat elephants don’t flaai
😘❤
Zwarte humor.., ik hou ervan. Gitzwart soms. Ik heb dit keer met een big smile je blog gelezen, hoorbaar gelachen. Ook de strijd is al lezende voelbaar, maar de humor voert de boventoon.
Ik ken jou niet persoonlijk, lees jouw persoonlijke verhalen, en vertel je nu even iets heel persoonlijks : in 2011 heb ik kanker gehad, ben acht jaar schoon. Ben die periode goed doorgekomen mede dankzij de zwarte humor. Jaren ervoor kampte ik met een burn out. Weg humor.., en daarmee was alles weg.., ook de verbinding met mezelf.
Waarom ik dit vertel? Omdat ik dat in jouw verhaal herken.., die zwarte humor.., herken dat je nog die verbinding met jezelf hebt. En ook nog open staat voor de warmte en de liefde die men jou laat voelen. Hou dat vast.., mooi mens.., hou dat vast.
Lieve Suzanne,
Dank je wel voor je persoonlijke verhaal! Ik ben heel blij dat je genezen bent. Ik zal je woorden onthouden.
Liefs, Anna
Lieve Anna, vraag via de ergotherapeute een antidecubitus met lucht. dat heef mijn man goed geholpen bij het slapen. Zij/hij weet hier vast de weg in.
Sterkte😘
Toch fijn een lift voor je moeder en je kinderen😁. Ik kom ook gauw een droomvlucht maken en ja graag met muziekje! Ben al zo lang niet meer bij de Efteling geweest. Als je dan maar niet zoals Jan bij mijn korte droomvlucht in de stoel op grote hoogte het stekkertje eruit trekt zodat dit kleintje op hoogte blijft hangen 🙈. Ik kan dus geen BH aantrekken met één hand, gelukkig heeft mam een superoplossing voor je broeken gevonden! Ik ben ongelofelijk trots op jullie allemaal, voor altijd met een lach en een traan! ❤️
Altijd welkom lieve Peet en ik hou Jan wel in de smiezen 🤣. Je weet dat hij alleen maar mensen pest die hij lief vindt hè ❤
Lieve Anna
Je hebt je roeping gemist hoor. Je had gewoon schrijfster moeten worden. Wat kan jij goed alles omschrijven waarbij je humor gebruikt en ook tegelijk zeer duidelijk maakt hoe moeilijk alles is/wordt.
Ik zou bijna zeggen het is een genot om te lezen. Maar de bittere waarheid die eraan ten grondslag ligt is te triest.
Jullie zijn kanjers.
Lieve groetjes
Marjolijn
Lieve Marjolijn,
Je bent niet de enige die zich “verheugd” op mijn schrijfsels en dat is natuurlijk meer dan prima. Het wrange is dat ik al mijn hele volwassen leven roep dat ik wil schrijven maar altijd uitgesteld door de bekende reden van geen tijd. Nu ik echt geen tijd meer heb ga ik schrijven…
Hoi Anna…….ik zwijg als ik je blog lees…..ik heb echt geen idee wat je mee maakt en hoe het voelt om te weten dat je steeds meer achteruit gaat. Ik vind het echt ontzettend dapper dat je je gevoelens en belevenissen met ons deelt. Wat ik bijzonder moedig en knap vind is dat je lichtpunten vindt in alles wat je meemaakt ondanks alle ellende..