Blog #14

Afgelopen week heb ik weer een schitterend cadeau verzilverd van vrienden van mijn zus, Arie en Bianca. Zij hebben een prachtig huis midden in Frankrijk zie link en zo vertrok ik met moeder, zus en Petra naar La Douce France. We besloten met het vliegtuig te gaan en ik kan jullie vertellen dat dat weer een ervaring was! Martine had telefonisch aan KLM/Air France gemeld dat er een rolstoel meeging en dat betekent dat de rest normaal online in kon checken maar ik me moest melden bij de check-in. Nu kennen we denk ik allemaal de enorm lange rij voor de check-in op Schiphol dus gingen we vragen of het de bedoeling was dat we daarin gingen staan maar nee hoor!

We werden mooi alle 4 achterlangs geleid waar ik snel een boardingpass kreeg. Toen de controle. Ik dacht al, ik kom nooit met m’n wheely door die poortjes. Maar hup, ook daar omheen en werd apart gecontroleerd. Ook de stoel werd gescand en er werd wat aan m’n kruk geschud, ik dacht nog: Het gebeurt dus echt dat mensen op deze manier dingen smokkelen. Iedereen was super vriendelijk en we konden door naar Gate B1, wat een mazzel niet helemaal achterin naar B36 zeiden we nog tegen elkaar…

Daar aangekomen zien we dat ons vliegtuig op het platform staat en dat we dus via buiten en een trap het toestel in moeten. Eerst maar naar beneden denken we en we drukken op het knopje van de lift. Het duurt wel erg lang voor die er is en dan zien we een verfrommeld briefje: Out of order. We gaan op zoek naar iemand die ons kan vertellen hoe we naar ons vliegtuig komen want de roltrap is wat tricky. Als je niks mankeert heb je al dit soort verborgen obstakeltjes echt niet in de gaten hè.

We treffen ook hier weer een uiterst vrolijke en vriendelijke man (jullie zijn zeker zussen hè?) en zijn vrouwelijke collega en zij zegt met ons mee te lopen naar het einde van de terminal, bij Gate 36 (!), want daar is nog een werkende lift en zal er ook een busje staan die ons naar het vliegtuig brengt. Sjiek hoor. En of ik de trap nog op kan anders regelen ze een schaarwagen die me er zo in tilt! Hell no, ik sjok die trap nog wel op. En zo mogen we, nét voor de grote bups passagiers alvast het vliegtuig in. Zo, ik zit, dat ging goed. Op weg naar Clermond Ferrand en de stemming zit er al goed in. We zijn heel benieuwd of het daar ook goed doorgekomen is.

Na een rustige vlucht en landing wachten we tot iedereen het vliegtuig uit is en dan gaan wij. Ja hoor, bij de uitgang staat iemand met mijn rolstoel. Ik shuffle naar buiten en denk meteen shit! Dat is mijn stoel niet! Ik zie weer een laag lelijk ding en kijk in lichte paniek naar mijn zus die me met een half woord gelukkig meteen begrijpt. De medewerkers kijken om zich heen en praten wat met elkaar en zeggen dan dat het wel goed komt. Enigszins ongerust neem ik plaats in die stoel en word naar buiten gereden richting terminal. Moeder, zus en Petra erachter aan met alle koffertjes, tassen en jassen en dan gebeurt het. Een heel korte, plaatselijke wolkbreuk. Nét tijdens onze race van vliegtuig naar terminal. Gierend komen we binnen en zien dan dat Petra een witte blouse aan heeft. De twee mannelijke begeleiders zien het ook. Nu maakt het ook allemaal niet meer uit dus verwisselt ze ergens achter een plant haar blouse voor een droog truitje en hangt het ding te drogen over mijn kruk. Inmiddels heb ik mijn eigen stoel weer, goddank, en zo rij ik als rollend wasrek door naar de autoverhuur. Over onze kapsels hebben we het maar niet.

Na anderhalf uur rijden komen we aan bij het huis en we zien dat Arie echt álles heeft gedaan om het voor mij zo comfortabel mogelijk te maken. Er is zelfs een bed in de woonkamer gezet zodat ik de hoge houten trap niet op hoef. Martine zegt:’ An, als je je ook maar op één of andere manier naar boven kunt hijsen, er is daar een prachtige slaapkamer met een heerlijke box spring, je moet echt even kijken”. De leuning van de trap zit links en dat is nou net de kant die niks doet dus Martine loopt voor me en houdt mijn rechterhand stevig vast en Petra houdt me achter zo stevig bij mijn broekriem vast dat m’n broek in m’n naad zit. Zo kom ik boven en ben meteen om, wat een prachtige kamers! We besluiten dat dit best lukt 1x per dag en naar beneden doe ik op mijn kont. In oplossingen denken is mijn omgeving goed in. De eerste nachten slaapt Martine gezellig bij me, daarna mijn moeder.

Het weer is niet heel geweldig zodat we helaas geen gebruik kunnen maken van het mooie zwembad en de buitenkeuken dus in plaats daarvan steken we gezellig de kachel aan en doen we spelletjes. 1x per dag naar de Super-U is het hoogtepunt van de dag zodat we nog een reden hebben om ons haar te föhnen, ons op te maken en een leuk jurkje aan te doen. Voor 12 minuten boodschappen. Natuurlijk hebben we gesprekken waarin het immense verdriet van ons alle vier naar boven komt maar zoals Petra opmerkte: “Ik ben blij te merken dat er aan je lachspieren nog niets mankeert!”

Het waren 6 waardevolle dagen waarbij ik weer gemerkt heb wat een fantastische zus(sen) en een sterke, jonge, geweldige moeder ik heb. Arie en Bianca, bedankt!