Vorige week had ik een afspraak met een arts van de WMO hier in het stadhuis voor de aanvraag van een invalidenparkeerkaart. Dit had ik al een paar keer uitgesteld omdat je jezelf dat stempel nog niet wil geven maar op een gegeven moment wordt het toch onvermijdelijk. Jan ging lekker een dagje fotograferen dus ging zus met me mee. Omdat we geen idee hadden waar in het stadhuis we moesten zijn namen we de rolstoel maar mee, meteen lekker duidelijk ook dachten we.
Omdat alles nog steeds meer tijd kost dan ik in mijn gedachten nodig heb moeten we ons nog haasten als we geparkeerd hebben. Niet lekker dichtbij want ik heb die kaart nog niet. Martine trekt de stoel uit de auto, zet hem in elkaar, ik spring erin en ze rent op haar slippertjes met mij naar de ingang. We vinden het nu alweer erg lollig. Eenmaal binnen worden we uiterst vriendelijk begroet door een oudere suppoost/gastheer (hoe noem je zo iemand in het stadhuis?) en vertelt hij ons waar we moeten wachten. Na een paar minuten worden we opgehaald door de arts. Martine manoeuvreert me door een smalle gang een krap kamertje in, we raken wat kantjes maar zo ervaren zijn we nog niet.
We stellen ons aan elkaar voor en de arts meldt dat hij een aantal vragen moet stellen. Logisch. Ik verwacht geen ingewikkelde dingen, ik zie zo vaak licht hinkelende mensen uit auto’s van invalidenparkeerplaatsen komen. Eerste vraag: “Waarom wilt u een invalidenparkeerkaart?”. Ik raak meteen al een beetje in de war. Ik gebaar naar mezelf en zeg: “Eh, omdat ik in een rolstoel zit?”. “Ja” zegt ie, “maar bent u in staat om afgezet te worden wanneer iemand anders gaat parkeren en bijvoorbeeld na 15 minuten terugkomt?”. Nee, ik kan niet mezelf naar binnen rollen dus zit ik ergens voor een deur te wachten waar je misschien wel in de weg zit of de regen komt met bakken naar beneden of… en zo kunnen we nog wel wat redenen bedenken waarom dit niet wenselijk is. De arts zegt dat dit een zorgvraag is en daar gaat hij niet over. Hij legt uit dat wat hij bedoelt, geldt voor verwarde mensen of jonge kinderen. Je moet dus dement of infantiel zijn om dit makkelijk voor elkaar te krijgen concluderen we. Daarnaast vindt hij het ook heel raar dat ik zowel een kaart als bestuurder als passagier wil.
Volgende vraag: “Wanneer heeft u de diagnose gekregen?”. Ik zeg: “9 januari”. Hij herhaalt terwijl hij in zijn boekje noteert: 9 jaar. Martine en ik roepen allebei tegelijk: “Nee! 9 januari!”. De man kijkt wat verschrikt op en zegt: “O, dat is wel snel gegaan dan”. Op dit moment begin ik woedend te worden om het amateurisme van deze arts met een minimum aan empathie. Alsof ik dat zelf niet heb gemerkt! Als mensen het tegen me zeggen vind ik het al verschrikkelijk maar een arts?? Ik kan inmiddels niet meer praten van zoveel emotie en Martine neemt het over. Ze zegt van alles wat ze helemaal niet wil zeggen om maar duidelijk te maken dat ik die kaarten gewoon nodig heb en aan het einde zegt de man dat hij een positief advies uit zal brengen. We bedanken hem en racen zo snel mogelijk weg van deze situatie. Zoals onze moeder zegt: Je krijgt wat je wil, snel weer vergeten dit gesprek!
In de hal van het stadhuis nemen we een lekkere koffie omdat de volgende afspraak die we hebben (fysio) nog een uurtje duurt en de koffie hier beter is dan in het ziekenhuis. De leuke oudere suppoost komt weer naar ons toe en vraagt: “Zijn jullie zussen?”. Trots zeggen we: “Ja!”. Waarop hij zegt: “Wat een leuke meiden zijn jullie!”. We zeggen lachend: “We hebben ook zo’n leuke moeder!”. We praten nog wat met elkaar en als we weer met z’n tweeën zitten concluderen we blij dat we dit effect nog steeds hebben, ook als ik in een rolstoel zit.
En toen was daar afgelopen zaterdag mijn verjaardag! Ik had gezegd dat ik mijn verjaardag en het leven groots wilde vieren en dat pakte dochter Isa direct op. Ik mocht zeggen wie ik erbij wilde hebben maar zij regelde een topfeest bij restaurant View. De grootste verrassing was de aanwezigheid van Sander, die ik ken als mijn voormalige bodypump-instucteur/ buurman/ gitarist van andere optredens, die mij wilde verrassen met een paar nummers en daarvoor zanger Ferry de Ruiter, die ik zo verschrikkelijk goed vind, meegenomen had en met Bas op gitaar gewoon speciaal voor mij een aantal nummers kwamen zingen (check mijn FB!). Ik zakte bijna door mijn toch al trillende benen heen toen ik binnenkwam want natuurlijk wilde ik niet in de stoel. Alle lieve familie en vrienden, geweldig eten, prachtige cadeaus en heel veel liefde. Mensen, wat een energie krijg ik van jullie!
❤
Anna wij willen je graag via deze een hart onder de riem steken. Ik heb rechtstreeks nummer of email van jou. Wij zullen je blog gaan volgen en wensen veel sterkte toe ❤️❤️❤️❤️
Och wat een vervelende niet inlevende mensen heb je toch, maar gelukkig gelukt. En wat een pracht verjaardags feest, dank je wel dat wij getuigen mogen zijn van jouw verhalen, heel veel respect voor jou, en zoals jij het allemaal doet,dat is ook heel prettig voor degene om je heen , die kunnen het dan ook beter dragen allemaak( ik kan het weten want mijn partner is ook zo’ n kanjer en doorzetter ondanks al zijn beperkingen
Ik hoop dat jullie ook nog heel lang veel leuke momenten hebben!
❤❤❤❤❤ love you too
Anna, fantastisch feest, prachtig en ontroerend voor je gezongen, wat een liefde straalt hier van af.
Liefs, Ineke xxx
Anna, ik lees je blogs en kan alleen maar bewondering voor je hebben. Je schrijft ondanks alle ellende, met humor. Diep respect voor je!
Groetjes,
Mieke
Wow, Lady in Red!! Wat een gave JURK man!! Je spettert van die foto’s af ! Btw, nog een happy Birthday to YOU!! Beetje laat maar tja……that’s me….altijd een beetje laat. Haha! Hey lieve Anna, ik heb weer genoten van je verhaal…..die arts ik zie ‘m voor me, wat een klojo zeg. Volgens mij staat er ergens een blik “niet empatische mensen” en daar trekken ze dit soort arbo/wmo/ weet ik veel wat voor vage dingen meer – artsen uit! De hurk! Grrr!
Enne over dat ‘de Leeuw’ effect …..volgens mij hebben jullie dat effect nog als jullie bewusteloos zouden zijn!! Echtt…..zelden zoveel uitstraling gezien in twee smoelwerken als die van jullie…vooral samen, double trouble..zeg maar!
Ondeugende meisjes….:-) met een lang leve de lol houding…een verademing. Kijk uit naar je volgende blog, hou je haaks, Anna!
Hi lieve Anna,
Geen commentaar maar gewoon een opmerking….na mijn revalidatie in de Trappenberg en de perfekte fysiotherapeutische behandeling in het Flevo ben ik voor een groot gedeelte ‘genezen’ verklaard van mij hersenbloeding en de behandelende neuroloog ( erg kundig) vertelde mij dat ik ook weer auto kon en mocht rijden…ik vroeg om een schriftelijke verklaring hiervan en hij vertelde mij dat is niet volgens een/de procedure… gewoon even contact opnemen met het CBR
De neuroloog vroeg mij waarom ik een schriftelijke verklaring wilde hebben en ik heb hem verteld dat ik geen rijbewijs heb maar als een neuroloog verklaart dat ik ‘weer’ auto kan rijden is dat iets heel aparts
Hij moest er wel om lachen…!!
as Maandag krijg ik mijn electrisch aangedreven driewieler…!!!
Saludos
Ganz
PS: complimenten voor jouw blogs hoor
Lieve Ganz,
Ik ben zo blij hoe jij hier uitgekomen bent! En ik zal uitkijken de komende tijd als jij in je nieuwe vervoermiddel gaat rond scheuren.
Liefs
Lieve Anna, wat heb je mooie mensen om je heen, jullie genieten samen.
Wat die arts betreft. Die heeft kennelijk nog nooit van ALS gehoord…………. jammer,ik herken je verhaal hieromtrent.
Sterkte en koester de herinnering aan je verjaardag met je vrienden en vriendinnen.
Goed geschreven zeg!
en heel blij voor je dat je zo’n leuk feest hebt gehad! 💃.
🍀
Wat geweldig mooi geschreven weer. Weer met die beroemde humor van jou. Verschrikkelijk zoveel onbegrip, en dat nog wel van een professional! Wat een houten klaas! Aan hoe jij dat oppakt blijkt maar weer wat een sterke vrouw jij bent. 😘
Ongelooflijk Anna……. en dit kan in Almere!
Begrip, wachttijden……… weinig betrokkenheid, vast aan regelgeving……. waar is de mens voor de mens?
Jullie positiviteit is evenzo ongelooflijk!
Wat een sterk team zijn jullie met en bij elkaar.
Veel liefs en tot snel.😘Mayella
Hai Anna,
Alsnog van harte gefeliciteerd met je verjaardag en je dochter en geliefden hebben gezorgd dat je en prachtige dag hebt gehad, de manier waarop jij schrijft is heel erg mooi en pakkend. Je kent mij niet persoonlijk maar jouw verhaal grijpt mij aan en de manier waarop jij jouw ervaringen deelt betuigt voor mij dat jij een sterkte en krachtige persoonlijkheid en vrouw bent.
Ik kijk uit naar je volgende blog en heel veel liefs gewenst.
Groet Caroline
prachtig geschreven weer. ik voel me na het lezen niet zo verdrietig, maar gesterkt door jouw kracht. Mooi mens! x
En dat doet mij weer goed! Geniet van al het moois wat jou gebeurt <3